.
من هر روز او را میبینم ، هر شب ؛
در خیابان پشت سرم راه می رود ، در خانه روی مبل می نشیند ، در دانشگاه به در کلاس تکیه می دهد ،
زمزمه میکند که مرا میخواهد ، فریاد میزند که چرا با دیگری میخندم ،
شب ها گریه میکنم ، روزها با رنگی پریده و حالی پریشان در جست و جوی جایی میگردم که پیدا نمیشود...
.
دیروز که پیش روان پزشک بودم به من گفت یک نوع افسردگی است ، یک مریضی روحی است ، اما اگر روحیست چرا جای دستش روی شانه ام سنگینی می کند !؟
.
.
#متن : #تهوع۲ #تقلا_ققنوس
.
تو #عروس شده ای و من هنوز عکس هایت را چک میکنم و غرق لبخندت میشوم ،
به جهنم که می گویند او دیگر یک زن شوهر دار است ،
به جهنم که #ناموس دیگری شده ای ،
به #جهنم که عیب است و بی #حیایی ،
تو خود را باش ، خوشحال باش و #عاشق .
من هم اما ، هر شب ، خلوت خود را با رویای آغوش تو و هزاران شاید و کاش و اگر برای داشتنت ، صبح میکنم .
عاشق میمانیم ، هرچند که ؛
تو به او ، او به تو و من به تو .
میبینی !؟ حتی توی جمله هم ، "تو و من" ، کنار هم هستیم ، اما برای هم نه .
.
"عشقمان پایدار"
.
.
.
#متن : #عشق_موازی #تقلا_ققنوس
.
گوسفند عجیبی بود ؛
کمتر میشد او را داخل طویله دید ، همیشه بیرون از طویله مشغول بازی با مگس ها بود،
برای خود گوشه ای دنج محیا کرده بود ، انگار که طویله شخصی اش باشد .
هر چند که برای ادامه حیات باید صحرا و چراگاه میرفت اما از امری بودن ماجرا دلگیر بود ،
انگار که دوست داشت هر وقت که میخواست برود ، هر وقت که میخواست بیاید ، ولی این بی نظمی برای چوپان قابل قبول نبود ، پس همیشه او را در طویله با طناب میبست .
.
گوسفند عجیبی بود ؛
گاهی #غروب ها محو افقِ سرخ رنگ صحرا میشد ، آنقدر خیره می ایستاد تا سگ گله با پارس هایش ، او را مجبور میکرد که همراه گله برگردد.
همیشه انتهای صف بود ، چون آهسته راه میرفت ، انگار که اطراف را نگاه میکرد و از مسیر همیشه #تکراری ، چیزهای #جدید پیدا میکرد .
با آنکه #جوان و قوی بود ، اما #هیچ علاقه ای به زنگوله دار شدن و جلوداری و #رهبری نداشت ، برای همین چوپان هم همیشه شاخ هایش را میبرید ، (باید گوسفند باشی تا بفهمی بریدن #شاخ ها چه #درد ی دارد ). گاهی انگار که از #علف خوردن هم کلافه بود ، حتی در طول مسیر تمام سعی خود را میکرد ، تا از راه های خاکی برود که #گیاهی را له نکند .
.
یادمه این روزهای آخر هم ، آنقدر از علف خوردن خودداری کرد ، که آخر سر ، چوپان مجبور شد ، از #ترس لاغری و بی مصرف شدندش ، اول پشم هایش را بزند و بعد ، سرش را ببرد .
.
گوسفند عجیبی بود .
.
.
#متن: #گوسفند #تقلا_ققنوس
.
آرام قدم میزدم ، وسط چهار راهی رسیدم ، بی توجه به انبوه اتمسفرِ آلوده اطراف ، مکررا ، سمفونی ای از بوق های مختلف را میشندیدم که ، مخاطب خاصشان من بودم ،
#هرج_مرج اطرافم ، درست مثل اکسیژن به شش ها و رگ هایم ، رسوخ میکرد ،
اجتماع ، نمیپسندد مرا ، با ریش و مویی بلند ، شلخته ، با لباس های نا موزون و قدیمی ، انگار ، جانوری خزنده باشم ، که در میان زیبایی های #آس روزگارِ انسان های #هولوگرافیکِ اطراف ، جولان میدهد ؛
من اما ، بی #هیچ علت و هدفی ، هنوز ایستاده ام ، آخرین نخ سیگارم را روشن میکنم تا سنگینی نگاه های سطحی اطراف را ، با کام هایی عمیق ، سبک تر کنم ؛
ما #هوس جویان در #جوزدگی زنده ، عجیب حواسمان نیست که ؛ #تکراری هستیم .
.
#متن : #تهوع۳ #تقلا_ققنوس
#موسیقی :
@billieeilish
#ilomilo
بعضی هم هستند که میدانند اشتباه است ولی انجامش میدهند ،دلیل و توجیه و #منطق نمی اورند که درست است ، با علم به غلط بودن انجام میدهند ،
دوست میشوند ، همکار میشوند ، دشمن میشوند ،
دروغ یا راست می گویند ، #بیهوده میخندانند و میخندند ،
گاهی به اشتباه محبت میکنند و گاهی به درست و کینه جویانه ، یک اشتباه کوچک را نمی بخشند.
گاهی خود را منفور جلوه میدهند و گاهی هم رفیق ،
گاهی فهیم و گاهی احمق .
اینها دروغ و #دورویی را حتی نگفته حس میکنند ، لمس میکنند ، در دهان مز مزه میکنند .
اینها ، بازی را بلد شده اند ، آنقدر بلد که دیگر خودشان #بازی میسازند و بازی میدهند .
میخندانند و میخندند ،
دروغ یا راست میگویند ،
دوست یا همکار میشوند .
درست مثل کارگردانی که خودش نقش اول است ،
اینها همان آنهایی هستند که در بازی #خود ، #خدا را با تمام #آس ها و تمام حکم هایی که در دست دارد ، می بُرند .
تو و من ، بر منی ، منی در اُوومِ اَمن؟ کَز همین؟
از همان ابتدای ابتدا ، اِنسانِ اَوّلیم!
ملولیم ، خجولِ عجولیم ،
خاک بر سریم .
و بعد ؟
خسته ایم ،
خسته ایم از ستم ، عاشقانِ هنر ،
بی یار و معشوق ، عاشقِ عاشقانه ایم، آرامِ آرام ، با کتاب ، نادریم ،
ابراهیمِ خلیلِ خسته از بُتیم ،
خسته از طفلِ شیرخواره ، تیر سه شعبه ایم ، به تکرار هر سال ، بر سر مقتل و هر گودال .
خسته از خیابان و جاده ایم ،
بوفِ کورِ دل-رخت بسته ایم از ، رهگذرهای عاشقِ هنر .
فاسدیم ، غاصبیم ، آرامِ آرام ... .
آرام میگذریم ، از ، دل های عاشقِ گذر ،
همینیم ؟ سهیمیم در هر خوب و بد ولی ،
ولیِّ دمیم ، از خون خود ، امّا ، به ناچار بگذریم .
بر فکر هم مینشینیم که : ایستاده بمیریم ؟ نه ،
طاعونی زنده ایم اما ، لعینیم .
بگذریم ... در انتهاییم ،
آخرِ سر هم ، تهوع ،
سقوطیم ، پوچُ هیچُّ سکوتیم
.
.
#طاعون #آلبرکامو
#سقوط #آلبرکامو
#انسان_اول #آلبرکامو
#یک_عاشقانه_آرام #نادر_ابراهیمی
#بوف_کور #صادق_هدایت
#ایستاده_مردن #شاهین_نجفی
#تهوع #سارتر
این بازی ناز و عشوه معشوق حکمتش در چیست ؟
که شب‌فِکر های خاکستری عاشق را بین بودن یا نبودنش ، برزخی میکند؟
که ننگ طفره از سوالی که پرسیده نمیشود ، کدام غرور را حفظ میکند ؟
میدانی ، ماها ، همان قدر که جسارت بله گفتن را نداریم ، نه شنیدن را ، میمیریم !
این مسخره است ، که من باشم ،
که تو باشی ، بینمانم هیچ .
پس ؛
قانون را تجاوز کن ،
عرف را قی کن ،
شرع را حد بزن و بگو ؛
بگو بلهِ تو ، در کجای چشمانت نهفته است ؟
من هر روز او را میبینم ، هر شب ؛
در خیابان پشت سرم راه می رود ، در خانه روی مبل می نشیند ، در دانشگاه به در کلاس تکیه می دهد ،
زمزمه میکند که مرا میخواهد ، فریاد میزند که چرا با دیگری میخندم ،
شب ها گریه میکنم ، روزها با رنگی پریده و حالی پریشان در جست و جوی جایی میگردم که پیدا نمیشود...
دیروز که پیش روان پزشک بودم به من گفت یک نوع افسردگی است ، یک مریضی روحی است ، اما اگر روحیست چرا جای دستش روی شانه ام سنگینی می کند !؟
پی نوشت : این حجم از ترحم اطرافیان یا دوستانی که به تعجب مرا دنبال می کنند هم ، فقط آزارم میدهد.
ستاره بازی را بلد بودم ، اما از شب میترسیدم ،
الاکلنگ را بلد بودم ، اما از ارتفاع هم ، خب میترسیدم .
من حبس نفس را ، یک عمر بلد بودم اما ، از دریا میترسیدم .
لمس دستانت ، بوسه بر لب هایت و حتی عشق را ، بلد بودم ،
باور بکن ، من تو را کاملا از بر بودم ، اما ، از تنهایی میترسیدم ،
رفتنت را من از هر نظر لایق بودم ولی ؛
بی معرفت نباش و نگو ؛ من تو را عاشق نبودم ،
من فقط یک آدم ترسو بودم .
لعنت به من که اینجا و تو که آنجایی ،
لعنت به فاصله ، تا بین ما آمد سال های نوری شد ،
لعنت به دود ، کدری دل های این شهر ، که نشد در افق سمت تو ، محو تماشای خاطره شد .
لعنت به مرز ، جاده ، به عوارض های بعد از من تا قبل از تو ،
لعنت به تکنولوژی ، به حداکثر سرعت مجاز در جاده ،
لعنت به قوانین فیزیک ، به کوانتوم ، به سرعت ، که مستقل نشد از زمان و مکان .
به شیمی ، به اکسیدهای بازدمی که با دم هایت اکسیژن نشد .
لعنت به زیست ، به دی ان ای ، به وراثت ، به نژادهایی که متفاوت شد.
لعنت به زمینی که فقط دور خورشید میچرخد و طلوعی که فقط از شرق است.
لعنت به متافیزیکی که فقط حرف است ،که بحث است و جدل ، که حماقت است و توهم ، که نظریه است ، که فاصله است .
لعنت به منطق ، به فلسفه ، به عقل ،
لعنت به درست و غلط ، به حس ، به نیاز ، لعنت به قلب .
لعنت به تقدیر ، به قضا ، به قدر و خدایی که اگر هست ، بد رقم زد.
بله درست است ، ما ، اختیار داریم ؛
ما ، میتوانیم میان سیب و خیار یکی را برای خوردن انتخاب کنیم ، میتوانیم هیچ کدام را انتخاب کنیم و حتی ، شگفت انگیز نیست!؟ ما گاهی میتوانیم هر دو را انتخاب کنیم .
ماها ، میتوانیم مسافرت برویم یا اگر دلمان خواست شانه بالا بیاندازیم و نرویم .
میتوانیم کسی را بکشیم اما اینکار را نمیکنیم چرا که ما اختیار داریم . هرچند که اگر گرگ به گله ای پر از سگ حمله نمیکند قطعا از روی جبر و ژنتیک اوست.
ما ، خانه می سازیم ، پول میسازیم ،هر وقت خواستیم هم آدم میسازیم ، ماها ، خدا و دین و عرف و قانون میسازیم .
ما حتی اینستاگرام میسازیم و با اختیار کامل فالو و لایک میکنیم .
آری، ما جبری نیستیم ، ما ، مختار هستیم .
میدانید ،از من نشنیده بگیرین چون این یک راز است ،
آرام و یواشکی این را در گوشتان میگویم ؛
ما ما را ، از روی اختیار میگوییم ، ولی گاو ، از روی غریزه .
میدانی لذت چیست؟
فرستادن متن و آهنگ و عکس است به تو؟ نه!
لذت ، همان انتظار سین شدن است ،
بی توقع از گرفتن هیچ پاسخی از سوی تو ،
بی هیچ منت و سرزنشی ،
از سر شیدایی .
لذت ، خندیدن چشمان توست، در اوج زیبایی .
و اما زیبایی ،
تو زیبایی ؟ نه !
زیبایی وام دار توست ،آن هم قرض الحسنه .
این نه عشق است نه وابستگی که پر باشد از چون و چرا ،
این پرستش است ، پرستش زیبایی .
تو خدایی و همگان بنده ی زیباییت.
این ، بنیانیست از دینی ، که بی تحریف است .
این فقط سیر است و سلوک ، عرفان است .
این، ادا کردن همان وام است ، قرض الحسنه.
عشق بیهوده به نگاهی ؟ و مسئله هوس پیش می آید ،
که آیا گرفتن دست کسی که حس خوب را به تو تزریق میکند ، عشق است یا هوس ؟
که آیا دوختن چشمت در چشم کسی که نگاهش تو را فارغ میکند از مشکلات ، عشق است یا هوس ؟
اگر آینده ای نباشد ، باز فکر کردن به هر چیزی از او عشق است یا هوس ؟
غرق شدن در فکر و رویای او با هر آهنگ شاد و غمگینی ، عشق است یا ... ؟
که برای خندیدن او گریه ی هر کسی را در بیاوری ، هنوز هم عشق است یا یک دگر خواهی ؟
که اگر او بخندد و تو ، به خنده ی او بخندی و شاد باشی ، این عشق است یا خود خواهی ؟
اگر دنیا را ، هر عنصری داخل و خارج از آن را ، فراموش کنی که فقط او را به یاد بیاوری و در یاد داشته باشی ، این عشق است یا افسردگی ؟
اگر ... ، اگر ، اگر تمام فصل های برایت بهار شود این عشق است؟ یا جنون و دیوانگی ؟
اگر او تنها نباشد و باز تو او را بخواهی ، این عشق است یا حال دیگر عشق دزدی و بدجنسی است؟
اگر برای داشتنش التماس کنی ، این هنوز هم عشق است یا یک خود تخریبی و انگل صفتی ؟
اگر به پیچیدگیه تمام راه های ارتباطی بین خودت و او واقف باشی ، این عشق است یا بی عقلی و حماقت ؟
اما در این میان ، کمی هم امید به زیبایی خلق این اثر ، این سمفونی زیبایی عاشقانه هم میشود فکر کرد ، که اگر ، که اگر او خودش هم به نگاهی ، به صدایی ، به سکوتی ، تو را بخواند و تمام این ها را ، او هم بی هیچ علت و غایتی ، در تو بخواهد ، دیگر پاسخ درست و غلط تمام سوال ها فقط چند کلمه حرفت مفت است ، هیچ نیروی ای نیست ، بر نیروی ای که ، نگاهی بر نگاهی ایجاد میکند غلبه کند .
تو حاضری چه کنی !؟ برای بودن با کسی که نمی دانی تو را میخواهد یا نمیخواهد تو باید چه کنی !؟ که بفهمی ، که بدانی .
این هم عادلانه نیست ، عادلانه نیست که باشد و نفهمی و ندانی .
حق داری که متنفر بشوی؟اصلا تو چه حقی در مورد اویی داری که فقط به نگاهی او را میشناسی؟
تو توان مبارزه با روح و عقل و وجودیت خود را داری؟ اگر توانش را نداشته باشی چه !؟
باید گوشه نشین شوی؟ غمگین و عشق زده شوی؟
او لحظه ای می آید ، لحظه ای بعد تو می مانی و ویرانی ، چه سرانجام عجیبی ، مثل مرگ غیر قابل پیش بینی ، مثل مرگ اتفاقی ، مثل مرگ رام نشدنی و مثل مرگ بی هیچ اختیاری .
باید دور خودت دایره ی جدایی با دنیا را بکشی ،با این تفاوت که هیچ اوی دیگری در کنارت نیست .
باز هم که از همه چی جدا شدی ؟ با عشق ، بی عشق ، با تنفر یا بدون آن ، چه اشتیاقی برای جدا شدن از این دنیایی واهی است ؟
ماهایی که دریا زده میشویم ،دلمان دریایی نیست ، چه در دریای آرام عشق و محبت ، چه در طوفان تنفر و بی احساسی ،ماها در ساحل راه می رویم ، به افق خیره می شویم و با ثانیه ثانیه های غروب خورشید ، می میریم .
آنقدر به تو فکر کردم که که صرف ضمیر در ذهنم تنها یکی بود ، تو .
من ، هر روز که به خواب دنیا بیدار میشدم ، ذره ای از جسمم روح می شد ، هر روز شعله ور تر می شدم ،
روز آخر بود ، آنقدر روح شدم که دیگر از جسم نیست شدم ، ترس شدم .
من فقط میدیدم ، در آینه خیره شدم ، جسمی نبود ، اصلا چیزی نبود ،
من میدیدم بی آنکه دیده شوم ، من ، می شندیم بی آنکه شنیده شوم ،
فقط حس حضور را داشتم بی هیچ معلولی از وجود ،
باد بودم ، آب و گرمای خورشید بودم ، من ، خاک بودم.
آزاد بودم ، پرنده ای بودم بی بال و پر ، عاقلی بودم بی عقل ، احساسی بودم بی قلب ،من همه چی بودم و هیچ نبودم .
در ثقل این رهایی تو را دیدم ، خالی شدم ، پوچ و تهی شدم از تصادفت با من ، اما فقط من شدم ، حق هم داشتی ، میدانی !؟ تو مرا در جسمم خلاصه کرده بودی .
رویای هر شبت با جسم من بود ، من اما از فرط جنونت بی جسم شدم ،
کمی نزدیک امدم ، آرام و با احتیاط ، نگاهت کردم، دورت حلقه زدم، من برای اولین بار بود که همه ات را داشتم ، تو را لمس نه ، تو را حس کردم ، تو را فهمیدم .
باز نزدیک تر شدم ، خودم را به تو محدود کردم ، درونت خیمه زدم ، در تو خلاصه شدم ، در تو کامل شدم .
اما ، اما ، تو فقط تیتر مرا میخواندی : جوان مجنون خودکشی کرد .
من نیز از همان ماهایی بودم که آنها را به سخره گرفتند و مُهرِ آفرینشی خاص را بر پیشانی ، کبود کرده بودم ، ما آنها را ، به دید کوچکی و ترحم نگاه میکردیم . در کلاس آنها را به هر شکل ، کوچک میکردیم و گاهی هم حس میکردیم، همچونان ماهایی نباید بر این بندگان ضعیف و کوچک این حجم از برتری را نشان دهند ، پس به ترحم آنها را شامل لطف و عنایت خودمان میکردیم.
راهمان درست ترین راه ها ،کارمان بی نقص ترین کارها ، حرفا هایی که میزدیم منطقی ترین حرف ها و حتی لباس هایی که تن میکردیم هم به نظر خودمان از سایرین به جا تر بود ، و در یک کلام ، ما ، حق بودیم .
شوخی هایمان هر چند احمقانه و لوس ولی بامزه ترین شوخی ها بود و آنها حتی اگر کوین هارت هم بودند ، حرف هایشان برای ما فقط یک نگاه سرد و بی تفاوت به همراه داشت.
ما برترین ها بودیم ، بی نقص بودیم ، ماها به معنای واقعی کلمه ، کوول بودیم .
دور خودمان دایره ای قرمز و پر رنگ میکشدیم و فارغ از اهمیت دادت به آنها و دیگران ، خدای مکتب خود را میپرستیدیم ، خدایی که برترین ، قویترین ، مهربان ترین ، بخشنده ترین ، و هر ترینِ دیگری که خوب بود ، و عاری از هر ترینی که بد بود .
اکثریت ما ، شکست خوردیم ، با استعداد یا بی هیچ استعدادی ، زمین خوردیم ، منقضی شدیم ، قبول چونان واقعیت برای همچون ماهایی که حق بودیم ، قبول بندگی کردن خدا بود برای بندگانش ، پس پررر رووو ایستادیم و در هر جا که بودیم ، باز مغرورانه گفتیم که حقیم ، اگر در ساندوچی کار کردیم ، سس ساندویچمان خاص ترین بود ، اگر متصدی چک کردن بلیط اتوبوس بودیم ،حق داشتیم یه عده را به حکم خدایی نادیده بگیریم و رایگان رد کنیم ، در رانندگی همه رانندگانی بد هستند و ورود ممنوع می آیند و ولی اشتباه ما ، صلاح است ، قطعا اگر گدا هم باشیم یک گدای فیلسوف هستیم ، ما در هر سِمَتِ دون و احمقانه ای ، نقش خدا بودن رو در خود زنده نگه میداریم ، همه در اشتباه هستند ، همگان گمراه هستند ، و ما ، فقط ماها هستیم که خالصانه و دلسوزانه باید آنها را به هر طریق و توانی شده به راه درست که اتفاقا راه ما هم هست بکشانیم ، ما خدایانی هستیم که ، اطرافیان یا بنده ی ما هستن یا چند راس گوسفند و اسسکل.
عده ای کمی از ما اما ، راه کودکی را ادامه دادند و از خوب روزگارشان هم در مسیر تعالی قرار گرفتند که چونان سرانجامی برای چونان تحفه هایی، یعنی به خدایان پیوستن و خداوندگار شدن ، ماها در همین لحظات است که مـَــــنـــــــــــــ میشویم . من می گویم حق چیست ، من می گویم باطل کدام است ، من میگویم تو باشی و من میگویم تو نباشی. قانون ، عرف ، شرع و هر چهارچوب اجتماعی یا سیاسی ای باید از فیلتر مننن بگذرد ، مننن منن و من .
شماها اما فقط و فقط چند راس گوسفند و اسسکل هستین که باز من باید با تواضعی متکبرانه ، شما را به راه درست ، که از قطعا راه من هم هست، هدایت کنم ، حتی اگر شده به زور و اجبار و اگر هم نشد ، اگر دوستیم با شما قطع ارتباط میکنم ، اگر رئیستان باشم ، اخراجتان میکنم ، و اگر هم رهبرتان باشم که ، اعدامتان میکنم .
( متن در حال کامل شدن )
دغدغه ی من نه آن است و نه این
دغدغه من پیرمردی است دست فروش ، آن زن خانه به دوش ، کودک فال به دست یا آن زن پاک دلی که به ناچار پیش آن است و این
دغدغه ی من بیکاریست؟ نه. سر چهار راه شعار دادن برای آن است و این؟ نه. دغدغه ی من طفل شیرخوار متولد شده در زندان است
دغدعه من نه غذا است نه پوشاک ولی ، پای زخمیِ کودکیست سر چهار راه ، با یک دسته ی گل
دغدغه ی من شعار نیست ، یک غم نا متنهی است از لجن زار شهوت و قدرت و شهرت
کاش با مرگ من اما کم می شد کمی از غم ها یا بیشتر می شد اندکی بر معنا
کاش فریاد مرا خداسازان بد طینت و مریض ، آن روح فروشان سخیف ، می رساندند دست هر آن و این
محبت ها کم شد ، عشق به مانند خدا مرد و فقط ماند ، ثروت اندوخته ای که از آن است و این
عاری که عجب دل چرکم ، که غمگینم
که دلم عشق میخواهد ، که وفا ، که صداقت می خواهد
عاری که چقدر مفت می خواهم عشق را ،یا که یک لحظه سکس لذیذ و تماشای چشمان بسته ی معشوقه را در خوابی عمیق
می فروشم ،
می فروشم عشق را ، محبت را ، لمس دستم را ،
می فروشم جمله ی دوستت دارم را با یک حس غریب
بهایش سنگین است ، ثروتی می خواهد بس عظیم
می فروشم دل را ، این ذهن پریشان عجیب را ، این تن فرتوتِ مریض را
می فروشم ، تو خریداری؟؟ پس هر چه در دل داری بیار اما ثروتت باشد برای آن و این
تو عروس شده ای و من هنوز عکس هایت را چک میکنم ،
به جهنم که می گویند او دیگر یک زن شوهر دار است ،
به جهنم که ناموس دیگری شده ای ،
به جهنم که عیب است و بی حیایی ،
من هنوز هم قاطعانه دوستت دارم .
تو فقط خوشحال باش و عاشق ،
تو زندگیت را بکن و خود را باش و من هم هر شب ، خلوت خود را با رویای آغوش تو و هزاران شاید و کاش و اگر برای داشتنت ، صبح میکنم .
انگار که رسم است...
همخون ها هر چه نزدیکتر بودند دورتر شدند
انگار که رسم است که برای دوست هایت وقت داشته باشی و برای خواهر و برادرت تنها کمی دیدار ، کمی سلام ، کمی چه خبر...
انگار فراموش کرده ایم که عمری را باهم صبحانه خوردیم ، باهم گفتیم ، خندیدم و جدل کردیم
انگار فراموش کرده ایم که خواهر هم میتواند دوست باشد ، برادر هم رفیق .
گاه با خود در خلوت خویش میخندم که کاش با کسی مثل برادرم دوست بودم تا همخون یا کاش با خواهرم در دانشگاه آشنا شده بودم ، دوستی که از خطا در کنارش خجالت نکشی ، دوستی که با حماقت هایت شانه به شانه بخندد...
از یک سنی به بعد دیگر الگو بودن ، تربیت دلسوزانه یا نصیحت و احترام های سنتی ، فقط دوری می آورد.
از یه جایی به بعد دوست داری پیک مستی ات را برادرت پر کند تا دوستت که بهش می گویی داداش ، دوست داری دست تنهاییت را خواهرت بگیرد تا آن دختری که دستش را در جیبت فرو کرده!
از یه جایی به بعد دوست داری در مجالس خصوصیِ همخونت ، ساقی باشی تا کسی که پست هایش را می بیند و با حسرت لایک می زند...
خنده دار است ، هفته ای یک بار یا حتی ماهی یک بار آن هم چند ساعت !؟
ما باید یاد بگیریم که بخش کوچکی از عشق ، رسیدن است ، بخش بزرگتر آن ماندن آن است
ما از نزدیکِ نزدیکِ نزدیکِ ، دورِ دورِ دور شدیم ...
ما کمی بیشتر از صاحب عزا ، بهم نیاز داریم.
در منطقه ای خشک بی هیچ اندیشه ای پویا و هیچ شادی پایداری ، گناه تپیدن قلب را یدک کشیدم
گناه کبیره ای مثل تولد...
بزنگاهی به گناهی به زندانی افتادم ،
چند هم سلولی به منت به من تقدیم شد.
یکی از آنها متجاوزی بود به زنی ، یکی هم مستی بود ولگرد در خیابان ، دیگری متهم به قتل کودکی
چند روز گذشت ، نفر پنجم دیگری هم آمد که لنگان بود و زخمی ، وعده آن بود که همان چند روز قبل به ما ملحق شود ولی در بیمارستان در حال درمان بود . جرمش اما ، سوال کردن از کسی بود که جوابش را فقط به لبخندی با کنایه پاسخ داده بود !
دور هم بودیم و برای کشتن زمان مرده ی خود ، خاطرات مرده را خلط میکردیم . سرانجام یک سال گذشت و اولین ما آزاد شد...
متجاوز به زن ، رحمت خدایان بود بر حالش که زن شاکی در نزاعی دیگر ، که به قتلی منتهی شده بود ، خود معترف شد که فاحشه است و خطاکار به فریب مردان برای چند برگ پول کثیف ، دوست متجاوز من اما چون فریب نخورده بود ،زن از او به جرم تجاوز شکایت کرده بود ، همه چیز آشکار بود اما آتش شهوت قاضی بود که به یک چشمک روشن شده بود و او را سوزانده بود .
یک ماه بعد ، مست هم به منت ، شامل لطف خدایان شد و باقی محکومیت او بخشیده شد...
جای زخم شلاق ها هنوز در کمرش رنگ و لعابی داشت اما نه به اندازه ی جای زخم غم غرق شدن معشوقه اش در دریا که بر دل داشت...
دو ماه بعد هم نوبت قاتل کودک شد که با پرداخت دیه بخشیده شد...
همه میدانستند که مادر از شدت خشم کودک را هل داده بود که به زیر ماشین عبوری برود...
همه میدانستند اما خب ، مدارک کافی نبود ! البته شاید هم رفاقت چند ساله ی عموی مادر بچه با قاضی پرونده هم بی تاثیر نبود !
6 ماه بعد بالاخره نوبت من هم رسید...
همه میدانستند گناه من چیست ، از همان روز اول لباس تنم خود مهری بود بر پیشانی من
من سربازی بودم که نه به اختیار و انتخاب ، که به اجبار گماشته شده بودم برای خدمتی منحوس و اجباری...
روز رفتن ، وعده آخر دیدار من با پنجمی ، از او پرسیدم که رفیق چرا پرسیدی؟
او در پاسخ به من خندید و گفت : اگر همه با هم می پرسیدم هیچ کدام از ما پنج نفر اینجا نبودیم...
من رفتم و او هنوز مانده بود ، با زخم هایی که گهگاهی شبانه به دستور جدیدی باز میشد...
دیر بود ولی آن روز آخر بود که فهمیدم این تکه از خاک زمین متعفن شده است
باید از این مرز منفور شده و مملو از انسان های متعصب و پر مدعا در اسرع وقت گریخت...
لباس کهنه در تن ، سیگار بر لب ، جاده ای،
بوی سیگار خط عطرش بود ، آه خط فکرش،
سیگار بود و جاده ای و جاده ای و جاده ای...
از راست کودکی نزدیک شد ، با دسته گل هق هق کرد ،
از چپ پدر آمد ، عید پاک بود ، همگان را دعا میکرد،
از جلو ، مرد در حجم را خیابان ، چشم هایش را راضی کرد،
از پشت اما زن خنده کنان ، چرم بنز مرد را بو میکرد،
آن طرف معشوقه اش دیگری را می بوسید ،
جای حلقه در انگشت دست چپش می پوسید،
سیگار بود و جاده ای و جاده ای و جاده ای...
یک نفر شیهه کنان از کنارش میگذشت ،
دیگری در جا زنان دود سیگاری دید که گذشت ،
دخترک روسری از سر کند ، برادر آتشی بر پا کرد
گوسفندی هم در آن میان علف را مز مزه میکرد
چند نفر جنگیدند ، رودی خونی جاری شد
موشکی خورد زمین ، از گوش چپش خون جاری شد
بتی را شکستند ، مخلوق خدا را بار دیگر خلق کرد ،
جاده پیچید ، همه چی در هم تنید ، همه جا تاریک شد ،
ناگهان سکوتی منفجر شد !
،
،
،
از راست کودکی نزدیک شد ، با دسته گل هق هق کرد ،
از چپ پدر آمد ، عید پاک بود ، همگان را دعا میکرد،
لباس کهنه در تن ، سیگار بر لب ، جاده ای.
بوی سیگار خط عطرش بود ، آه خط فکرش.
سیگار بود و جاده ای و جاده ای و جاده ای...
من در خلوت خود به چه می اندیشم ؟
به گرمای تنت و وزن سرت روی تنم ، به عطر تنت ،
به مساوات نوازش کردن دستهایت با صورتت ،
من در خلوت خود ، به سکوت چشم هایت می اندیشم ،
، ... ، آری سکوت ، پس سکــوت کن ، و در عمق سکوتت بخند ، تا بگویم ؛
من در خلوت خود به چی می اندیشم !
به زمزمه ی شعر خنده هایت که همیشه نو است در گوشم ،
به سنگینی وزنت روی پایم توی آغوشم ،
به زمزمه های دوستت دارم درِ گوشت در اوج سکوت ،
به عریانی جسمت روی ایوان که منتظر است...
من ، به غیر خودم ، به غیر همه ی غیر تو ، در خلوت خود ، فقط و فقط به تو می اندیشم .
اگر عشق نباشد کمی اتفاق است ، کمی حرف
اگر عشق نباشد کمی سوال است ، کمی صحبت ، کمی درد است کمی دل
اگر عشق نباشد کمی سرگرمی است ، کمی عکس است و کمی اصرار
اگر عشق نباشد کمی قرار است و کمی زمان ، کمی لمیدن در آغوش هم است و کمی لمس ،
کمی بوسه است و کمی به شماره افتادن نفس ، کمی سکوت است و کمی نگاه
کمی تندی نفس است و کمی بالا رفتن جریان خون
اگر عشق نباشد یک شب همخوابگی است ،
کمی بعدتر ، یک دقیقه ، هفت دقیقه ، سی دقیقه ... ، باز هم همخوابگیست .
اگر عشق نباشد فقط کمی نیاز است و کمی یادآوری .
دو شب بعد ، هفته ی بعد ، ماه بعد ... ، اگر عشق نباشد فراموشیست .
پس اگر عشق نباشد ،
اگر من باشم و اگر تو باشی ، کمی بیش از یک شب اتلاف وقت است...
من همان مرد غریبم که از عشق تو دورم ...
من همان عشق قریبم که از ذهن تو اما ، دورم ...
و همان ذهن عجیبم که اگر گریه کنی میگریم ، اگر خنده کنی در بغض تلخی میخندم .
من همان عاشق سنگ دلم که از بهر خوشبخت شدنت ، محکوم به فراموش شدنم .
من صدای بغض قناری در قفسم که فقط هق هق این روز به آن روز شدنم .
من همان فکر عمیقم که : اگر هر لحظه کنارم بودی به خوشبختی این کناره گیری بودی!؟
من همان ملعون لعینم ، عاشق اما از جسم تو دورم ،
چشم در چشم تو اما ، چشم تو رو به لنز دوربین است ،
دست در دست تو اما ، دست تو تنها یک فکر ضعیف است .
دلم تنگ است برای آزادی ای که نداشتم ، برای شادی ای که نداشتم ، خانه ای که نبود و حیاطی که هیچ گلی نداشت...
دلم تنگ است برای اشک هایی که ریخته نشد ، برای صدایی که گرفته نشد ، دستی که با هیچ دست دیگری گرم نشد...
دلم تنگ است برای شوق روزهای تعطیل به خاطر سرمای شدید و یخبندان ، برای صبح ها با همان عطر پاییزی ، بوی یک سیب سرخ یا یک انار درشت...
دلم تنگ است برای نان ، پنیر ، چای شیرین ، کنار تکرار مکرر : پاشید... ، حاااامد ، حمیـــد ، هااادی....
دلم تنگ است...
برای همان روزهایی که تنهایی معنا نداشت . عشق و عرف و شرع هیچ چهارچوبی نداشت ، برای آن روزه های کله گنجشکی که هیچ منطقی نداشت...
آن روزها به پلکی گذشت...
او رفت ، او هم رفت ...
حتی اویی که نیامد هم رفت .
حالا فقط من ماندم دل تنگی...
دل تنگ حتی برای خدایی که هیچوقت نبود .
عحیب شده است این روزها...
غذا میخورم ، آهنگ گوش میدهم ، فیلم میبینم.
دوستی را دیدم ، خاطره ای را مرور کردم ، حتی امروز بچه ای به من لبخند زد.
عجیب شده است ، من هیچ لذتی نمیبردم .
با لباس هایی معلمولی و قدیمی ، موهایی کمی بلند و گاهی شلخته در کافه های اتفاقی مینشینم و با سیگاری در دست قهوه میخورم و مغموم به لذتی که نمیتوانم ببرم می اندیشم.
من یک اتاق کوچکم در خانه پدر و مادرم که شدید تابستان ها گرم میشود
یک گوشی قدیمی جاوا ام که عجیب ضربه خورده و خش دارد
من یک عطر جیبی کوچکم ، آکوآمن
چند دست لباسم ، کمی قدیمی و از مد افتاده با همان چین و چروک های پشت زانو
یک دسته موی کوتاه با ریشی کم پشتم که بسته به حالم قد و ترتیب و ترکیبشان فرق دارد
من چند ساعتی کارم ، یک کار نیمه وقتم با حقوقی کمتر از خط فقر که درمان درد مردم را به دستشان میدهم
یک تقویمم که روز ها رویم خط میکشند
کمی کتاب خوانده شده ام و کلی نخوانده
من یک لپ تاپم ، دل ، قدیمی شده و فایده اش چند فیلم ، چند آهنگ ، یک وبلاگ است و نور نمایشگری که برایم اعتیاد آور شده است
یک بدنم ، شصت و چهار کیلویی که که با صد و هفتاد و هشت سانت قد ، بی ام آی ای از پایین نزدیک به ایده آل دارم...
من یک عقده ام از تمام آنچه که نداشتم ،یک غرورم و کمی لجبازی و گاهی هم انتقاد گریز
یک ترحمم از نگاه و تعریف دیگران ، یک ترس دلهره آور در حال فرار از عشقم ، یک آرزوی دیگری شدنم
دو تا هیچم که چسبیده به گذشته و حال ، و یک سوالم از آینده
یک نشسته ای هستم با سیگاری روشن نشده ، یک انتظار که کی درست میشود و حوصله درست کردن را ندارد
یک بد خواب با چشمانی بی نور مرده ، یک شکم به هر یقینی
کمی خنده ام لا به لای یک غم نامعلوم که غرور اجازه نمیدهد دلیلش را تنهایی بدانم
یک جوان پیرم که دیگر انگیزه ای برای رسیدن ندارد و در ساحل دنیایش محو تماشای افق تمام آن آخر های احتمالی شده است
من یک دهن کجی ام ، یک فاک ،
یک فاک بزرگ از هر آنچه نداشته ام به هر آنچه داشته ام .
در خیابان که قدم میزد همه او را میدیدند ، شال ، مانتو ، ساپورت ، کفش .
با تمام آن لباس ها باز هم عریان پوشیده تر بود ، ویترین زیبایی داشت اما کیفیت ، نمیدانم .
چیزی برای قایم کردن نداشت ، همه اش رو بود ،حتی بی نگاه و بی اثر خط عطرش هم با صدای چشمان از کاسه بیرون زده ی شهوت ، حضورش لمس میشد . تشخیص حسادت زنان به زیبایی اش و حرص مردان به داشتنش هم از کینه چشمانشان مشخص بود .
مقدس مآب ها هم که با سپری مثل دین ، با شمشیر شرع ، حکم خدا را با پرتاب سنگ توهین اجرا میکردند،
کمی امر به معروف ، کمی نهی از منکر بهترین سوژه برای چند شب بود ، چه با همسر بر تخت چه در حمام با کف.
شک ندارم که اگر اینها گربه بودند به گوشتی که دستشان نمیرسید میگفتند حرام
کنار گل فروش مکثی کرد ، مکثی که مریم ها نکردند .
و تو چه میدانی از مکث دلش ،
دلی که شاید گلی میخاست از روی عشق ، صفا ، محبت ، صمیمیت ، اما به حکم جهل از آن محروم بود...
+ مهمترین چیزی که در مورد یک روسپی نباید فراموش کرد اینه که فقط میتونی اجارشون کنی ، نمیتونی بخریشون .
"شاید این زنده-گی بگذرد ، چند سالی عمر کنم ،حتی پیر شوم. در پیری شور و شوق جوانی را بجویم و نیابم و سرانجام با بیماری یا حادثه ای یا با فرسودگی ماهیچه های قلبم، مثل سایر جانداران ، جان بدهم. جان بدهم و تمام شوم ، تمام شوم و از من همین چند خط خوانده نشده بماند و از همین چند خط خوانده نشده ، چند خاطره ای کم رنگ که هر روز بی رنگ شدنش پر رنگ تر می شود."
این روزها عجیب احساس گمشدگی میکنم. حتی دیگر رویایی هم برای آرزو کردن ندارم.
شب‌هایم بدون قرص سخت صبح میشود. روزها هم کاملا تکراری شب میشود.
این روزها هجوم احمقانه تکرارهاست که مسخره‌ام میکند.
بی‌خدا با خواب، بی یار با کار...
وقتی مجبوری بخندی تا نپرسند چرا غمگینی ،
وقتی مجبوری خودت را پیش هر کوچکی کوچک کنی ،
وقتی مجبوری خودت را وقف کسی کنی که مال تو نیست ،
وقتی مجبوری که از کودکی تا پیری را با اقتضای سنت سرگرم شوی ،
وقتی مجبوری با التماس از نگاه دیگران دلگرم شوی ،
وقتی و وقتی و وقتی ...
حتی زندگی در جهنم هم به این مردگی می‌چربد .
دیگر هیچکس برایم مهم نیست ،
دیگر برای هیچکس مهم نیستم ،
اجتماعی که فقط برای یک چرخه اقتصادی مریض تشکیل شده است ، همان بهتر که از هم بپاشد...
آنچه در دیوار بی سنگ دلم رخت بسته است ، حال است
آنچه اما مرا گرفتار خطا کرد ، خاطره است
خاطره ی سفر کیش در کودکی با آن گرمای عجیب
یا خاطره آن دریای شمال در همان تاری سن های بلوغ
مدرسه و درس... آرام ، ساده و بی درد سر
خاطرات کمی که مرا سخره خاص میکنند و عام
بی هیچ تنبلی و شیطنتی ، من خوب بودم و معمولی
این مرا گرفتار عذاب کرده ولی حال میفهمم که گاه باید از خود بی خود شوم
به هر نحوی به ارضایی راضی شوم
گاه باید شیطنت را کرد ، عرف ها را شکست
به غلط و بی ادب به فحاشی روم
قید و بند را وا دهم ، تن به این و اون حتی به آنها هم دهم
به کوه با یک آب معدنی، یا که به دریا با یک شرت نخی، تنهایی با حماقت حتی به درک هم بروم
بغض کنم ، گریه کنم ، به هر لمسی که از راه رسید هم به ترحم پا بدهم
گاه گاهی دروغی هم باور کنم و بازی دهم ، حتی عاشق شوم
چند سوایی ای که گذشت بفهمم عه!؟ هوس بود ، فراموش کنم و خاص را تحویل عام ها دهم
خلاصه ،
هر کاری کنم، همه چی باشم و هر کس و ناکس شوم .
هوای گرگ و میشه مه آلودی بود ، نه ترسناک ، زیبا. حس زندگی موج میزد . پر از جفت و دسته انسان هایی بود که به هر سمت و سویی پرسه میزدند ، تراکم جمعیت به نوعی منظم و زیبا بود ، آنقدر که نیاز داشتی ، گاهی نیاز است چند تن دیگرازهم گونه ی خودت در اطرافت بی هیچ دخالتی در کارت در کادر چشمانت حضور داشته باشند. هیچ مردی به زنی توجه ای نداشت و هیچ زنی هم به دنبال جمع توجه نبود ، انگار همه غرق در زیبایی پرعیار آن طبیعت شده بودند . گاهی عده ای را میدیدی که آنچنان مدهوش در بیهوشی این واقعیت شده اند که اگر تمام هر آنچه غیر از آنها بود، نبود، یقین میکردی که مرده اند مگر اینکه نزدیکشان شوی و دست بر سینه اشان بگذاری تا شاید یک حرکت منظمی از تپش های متوالی در کف دستانت حس کنی .
عده ای بودند که با یک دوربین عکاسی به دست ، خود را تا سینه در آب کرده بودند و در حالی که دوربین خود را مماس با سطح آب کرده بودند از لحظه های طبیعت ذره فوتون هایی ذخیره میکردند . این دریاچه که شاید هم دریا بود تا بی نهایت کشیده شده بود ، اگر به بالای تپه ای میرفتی علاوه بر آنکه نوازش نسیم کمی قاطع تر میشد ، عده ای را می دیدی که دارند از جزر و مد این دریاچه ی بی نهایت عکس میگیرند ، جزر در لحظه ای و مد هم در لحظه ی بعد اتفاق می افتاد ، همچون حرکت منظم تپش های متوالی یک قلب پر خون. این گرگ و میشی مه آلود تمام شدنی نبود ، زمان را نمیدانم چگونه میگذشت ، در آن لحظه زمان کم اهمیت ترین چیزی بود که قابل توجه بود اما تمام آن چیزهایی که روز و شب را می ساختند انگار به توافقی رسیده بودند که دیگر نه روز را شب کنند نه شب را روز. خورشید واضحی وجود نداشت ، تنها یک آسمان با نوری همچون آخرین لحظه های غروب بود که چندین دسته نور با بی نظمیه منظمی همچون نیزه در دل این هوای گرگ و میش مه آلود فرو میرفت و در کاسه چشم زندگی متوقف میشد، چه نیزه های تسکین دهنده ای. کمی که در سکوت دقت میکردی فریاد حضور مهتاب را هم با جزر و مد های متوالی اش به چشم میدیدی.زمین پرازعلف بود بی آنکه هرزه ها چیده شوند ، درختان همچون مادران جنگ زنده ای برای محافظت از بچه های خود سپر بلاهای آسمانی بودند ، زمین از هر طرف جز آن طرف که دریاچه بود ، جنگلی بود تا بی نهایت.
صدای دست ، جیغ ، هل هله ای می آمد
معرکه ای بر پا بود
مادری می گریید
پدری هم در کنارش زوزه کنان میرقصید
پسرک بالای دار ، دخترک هم تا به گردن زیر خاک
جمعیت بهبهه ای جو زده در عرفی خطیر
خواهری هم ماتم زده در این شرع عجیب
پسری در آن گوشه ی معرکه سجده شکر به جا می آورد
جمعیت با آن پدر سمت آن دخترک شیطان پرست سنگ خلاصی رها میکردند...
دختر اما هنوز تا پای جان و زیر خاک ، شیطان را پرستش میکرد
دو نفر مردند
دو خون ریخته شد
دو شیطان از آن قطعه زمین بر چیده شد
روزنامه فردا هم با تیتر درشتی نوشت :
یک دختر را با یک پسر ، شرع ، قاطعانه قصاص کرد
شب شد
سور و سازی بر پا بود
جمعیت یک پارچه جشن پیروزی به پا میکردند
گرگ و میش شد هوا که در آن وانفسا انفجاری رخ داد
آتشی گر گرفت
آن دخترک ماتم زده آن شب همه را با خاک یکسان کرد...
اجتماعی از هم پاشید ،
سر چی بود؟ سرچند لحظه هوس!؟ سر یک خصوصیه خفیف!؟
یا سر ضعف آن جمعیت بی خرد در پذیرش یک لحظه عشق لذیذ !؟
هر روز تیتر ها را میخوانیم ، دروغ یا راست ،
خورشید هنوز می تابد ،
زمین هم نسبتا گرد است ،
یک هزار و چهارصد و نود و شش اما
همه میمیریم.
دیشب خوابت را دیدم
خواب دیدم که دزدکی مرا میپایی و شبها خواب مرا میبینی
عکس مرا میبینی و لبخند میزنی
پیش غیر من سنگ مرا به سینه میزنی
با این همه اما ، به هوای اینکه نکند پر رو شوم به رویم نمی آوری
در خواب دیدم که عصرگاهی ، پنهانی مرا در کوچه باغی دنبال میکردی
من متوجه حضورت شدم ، خودم را از دیدت گم کردم
در تقلای پیدا کردنم بودی ، ناراحت...
از پشت به آنی دستت را گرفتم ، قاطعانه...
لبخندی زدی و خوشحال خندیدی ، متعجب...
من اهل بازی نیستم و تو خود خوب این را میدانی
دل به جاده ی بی نهایت زدیم ، در طبیعت خالی از غیر ما ، گوشه ی سبز چمن ، آسمانی آبی ، دست در دست گذاشتیم ،چشم در چشم ، آغوش را به آغوش کشیدیم،
گریه ام گرفت ، گریه ات گرفت ،
گریه کردم و گلایه ،
گلایه که من که نمیدانستم تو هستی ، تو که میدانستی هستی چرا نیامدی!؟
در گریه خنده ای کردی و گفتی ، حالا که آمدم...
از خواب پریدم...
دیر آمدی.
این روزها که در سادگی ای ممتد ، بی هیچ اتفاق خاص و بی هیچ آرزویی جز آغوش تو در گذر است ، من تنها کوچک میشوم و بزرگی ام تنها در خانه ای کوچک ، در تنهاییست .
خانه ی سنگی من به حال من گریان است و دل من در تلاش برای پذیرفتن نصیحت خانه ام ، سنگی .
با روحی که اگر بود دیگر مرده است و خدایی که اگر بود ، دیگر نیست ، نشسته ام بر لب جوی زمان ، یخ عمر خود را آب میکنم.
شبها سیگاری را که نمیکشم را بدست میگیرم و به آسمانی که ستاره ندارد چشم می دوزم.
در ایوانی که گلدانی ندارد ، بی احساس نسبت به نسیمی که نمی وزد به انتظار تویی که نمی آیی می نشینم.
گاهی هم مردانگیم را در لیوان الکلی که نیست میریزم و هق هق کنان اشکی که دیگر از چشمان بی فروغم جاری نمشود را در بغض زندان شده ی گلویم رها میکنم .
مانند قاضی ای پشت میز محاکمه مینشینم اما خود را محکوم میکنم ،
قلبم را حد میزنم از نبودنت ، چشمانم را در خون می شویم که اگر روزی آمدی ،
که اگر از قرار روزی دستم را گرفتی ، اگر گرفتی...
محکم بگیری ،
محکم نگاهم کنی تا این حال تباه شده ام را در بزرگی دنیایی که از مردمک کوچک چشمت میشود دید ، محو کنم.
فانوس برای دریاست
ماه برای شب است
این دو چشمان محزون من هم برای تو
باید از پیله ی خود به در آییم
باید از دست زخم های عرف سپر به دست گیریم ، فریاد زنان ، لخت و عریان ، پا برهنه ، دوان دوان به سمت قله های آزادی روانه شویم
آنجا نه تو هستی نه من ولی اینجا هم من هستم هم تو
در راه باید سیب هم بچینیم
در راه باید سیب هم بدزدیم
در راه باید سیب هایمان را بچینن و بدزدند .
بیا ،
بیا بی هیچ استراحتی ، این حماقت ، این غلط های عرف را قی کنیم و به راهمان ادامه دهیم
بیا که باید تقلا کرد تا پیله پاره شود ، پروانه شدن در اعتراض شروع میشود ، اعتراض به سکوت ، به سکون
بیا دهان به دهان من ، نفس در نفس من ، شانه در شانه ی من ، خنده در خنده ی من ، عرق در عرق من ، شرم در شرم من ، با حالی که نه خوب است نه بد ، این راه را ادامه دهیم .
راه را برسانیم به انتهایش
به همان بلندترین قله ی آزادی
آنجا که نه وحی به آن آمد نه انسانی
آنجا که خدا هم خسته شود از راه ، بترسد از ارتفاع ، بخندد به حماقت ما
روی آن قله چشمانمان را میبندیم
دست در دست من ، عریان ، فریاد میزنیم و میخندیم ،
آغوش در آغوش من نسیم را تعقیب میکنیم
نگران نباش ما سقوط نمیکنیم
حالا دیگر ما پروانه ایم.
گاهی دلم میخواهد خدا را به بردگی گیرم ، از هر که هست و نیست عاصی شم ،
تقدیر را به دار آویزم و با زندان خویش از درون با یک لیوان پر از الکل راضی شم .
گاهی هم دلم زمینی میخواهد مربعی شکل ، بدون جاذبه ، بی دی ان ای و بی ژن ،
یا هوایی که بی اکسیژن است و مملو از سیانوژن .
گاهی دلم سیاهی سفید میخواهد یا دو دوتایی که پنج شود ،
همسری ترنس ، حتی فاحشه یا معشوقه ای دو جنسه ، یا شاید هم هر سه باهم که با من چهار شود .
گاهی دلم جمله ای بی کلمه میخواهد یا دلم چیزی بی ربط به این جمله میخواهد مثل ؛ سکسی گروهی
عقلی بی فکر و احساسی ، پر حماقت و غروری بی جا و از روی پر رویی .
گاهی دلم عشقی بی سکس میخواهد یا برعکس ، تلمبه ای که فقط هر لحظه پیر تر شه ،
بغضی پر گریه ، گریه ای از چشمه اشکی خشکیده که شاید خون جاری شه .
گاهی هم دلم کامی میخواهد روی ایوان با بیماری مبتلا به سل ،
یا شاید هم دوستت دارمی توی جنگل از یک جزامی اما از ته دل .
مرخصی میان دوره 95/10/15 اصفهان
پیاده
زنگ به رن ، بی تفاوتی محض
سی و سه پل ، بی تفاوتی محض
به دنبال کتاب کافکا ( محاکمه )
دیدن رهگذران و باز بی تفاوتی محض
اینجا مرده است یا من مرده ام
دنیا چه شده است و من چم شده
پس خدای این همه انسان کجاست؟
گاه دلم میخواهد داستانی بنویسم از عشق ، یا تنفر
گاهی دلم میخواهد هر چه میشود را بنویسم
گاهی... نه ، همیشه.
من دلم میخواهد فقط فکر کنم
من در کافه ای مینشینم بی توجه به تمام این همه عجایب خاص
من دلم تنهاس
دلم خنده میخواهد
روزمرگی ، دلم عجیب خسته است
خسته ، خسته ، خسته... خستگی ای که نمیتوانم بنویسم
بی تفاوت شده ام ، هر لحظه بیشتر، بیشتر ، بیشتر ، بیشتر ...
این روزها که فقط به گذر روزها فکر میکنم ، جرقه ای به ذهنم خورد که چرا این هفته که گذشت ، الان زود گذشته اما هفته پیش انقدر دیر میگذشت؟
چگونه است که فردا دیر می آید ولی دیروز زود گذشته است؟
چند شب پیش بود که در راه سلف پادگان چشمانم را بستم که به قولی با یک چشم بهم زدن امروز تموم شود و فردا بیاید ،
وقتی که فردا شد باز همان جا و در همان لحظه چشمانم را بستم و باز کردم،
اما نفهمیدم که دیروز را سریع پشت سر گذاشتم یا نه
نکند این همان چشم بهم زدن بود با گذری از خاطرات
نکند که همه روزها با یک چشم بهم زدن میگذرد یا نکند ما در چرخه ی تکراری گیر کرده ایم ، که کرده ایم!
ما هوس جویان در جو زنده ، عجیب حواسمان نیست که تکراری هستیم
پس زیبایی کجاست!؟
حال من زیبا نیست
اجتماع نمیپسندد مرا
بی مو با ریش
بهم ریخته با لباس های نا موزون و قدیمی در کافه
با یک دبل اسپرسو و لاته و یک کیک شکلاتی
هرج و مرج در اطرافم مانند اکسیژن جریان دارد
آیا خدا هم هست!؟
انگار جانوری خزنده و دوپا در میان زیبایی های آس روزگار جولان دهد
این سنگینی نگاه ها حقیقت است یا من در حال حمل خیالات هستم!؟
اینکه نمیتوانم سرم را بالا بگیرم از خجالت است یا کمبود اعتماد به نفس
اینجا جو مرا نگرفته اما در جو جریان دارم
من آزاد بودم
از هر قید رها بودم
سرسبزترین جای زمین را یافتم ، جای دنج سبز و دریایی
خانه ای ساختم با چوب
قایقی ساختم با چوب
خانه ام عطر تازگی نور خورشید داشت...
آسمان صاف ، شب ها پر ستاره
من زندگی را به نهایت خوشبختی اش رساندم
چه آرامشی...
صبح آخرین روز این سال ها که بیدار شدم ، خورشید هنوز تقلای بغل کردن من را داشت...
چه آرامشی...
سمت آشپزخانه ی کوچکم سیبی بود سبز
رفتم کنار تخت ، به آرامی طلوع خورشید پوست سیب را کندم
تکه ای از سیب...
چه آرامشی
روی تخت خود را رها کردم
یک سمت سیب ، سمت دیگر چاقو
آرام به سیب نگاه کردم ، آرام تر به چاقو
چاقو را سمت سیب بردم ،
این بار بریدم نه سیب را ، رگم را
چند لحظه گذشت ، آرام شد ، خون من آرام شد ، به آرامی بیرون می آمد ، به آرامی طلوع خورشید ،
گرم بود مثل گرمای خورشید
من خوشبختی را به انتهایش رساندم
چه آرامشی...
از آن وقت تا به الان که هست
در این چند صد هزار سال که گذشت
چه بت ها که خداوندگار نشد
چه خدایانی که به سخره گرفته نشد
چه مریم ها که در تنهایی فاحشه ، نشدند
و چه فاحشگانی که نه حتی مریم ، فرشته بودند و دیده نشدند
چه انسان ها که حیوان نشدند ، همان حیوان ها که هیچ خری هم نشدند
چه حماقت ها که کرده نشد ، مثل همان عشق هایی که جز سکس
چیزی نشد
چه ققنوس ها که افسانه نشد و چه نشدها که همه شد ، نشد
پس چرا؟
در میان انبوه این شدها و نشدها...
چرا آن سوالی که باید ، هیچگاه پرسیده نشد؟ در پس آن ، چرا هیچ بله ای بی سوال گفته نشد؟
پس چرا آن دستی که باید ، هیچگاه گرفته نشد؟ آن دوچشمان سیاه دیگر چرا
با چشمی گلاویز ، نشد
آن جمله ی عشاق چرا بر لب هیچکسی جاری نشد؟ همان لب که هیچگاه بوسیده نشد
و چه آرزوها...
چه آرزوهای دیگری که هیچگاه برآورده نشد ، مانند حقیقت تلخ مجنونی که هیچگاه همراه شیرینی ،
نشد
یا همان تنهایی ، که چند سالی است ، هیچگاه جمع نشد ، چون غروری که باید خرد شود هیچگاه نشد
و یا مثل بغضی که ابدا گریه نشد
و تمام این راست ها...
تمام این راست ها که نمیدانم چرا دروغ که هیچ ، حتی خم هم ،
نشد.
انسان ها به راحتی میتوانند خود را تسلیم یک تفکر کنند ، انتخابی که آنها را در چهارچوبی قرار میدهد و به آنها الگو میدهد ، قانون میدهد ، همه چی میدهد ، آنقدر میدهد که نیاز به فکر کردن را هر لحظه برایشان کمرنگ تر میکند. بی هدفی روزهایم تنها یادآوری محکمی بود از تمام سوال های بی جوابی که داشتم ، که شاید استفاده از "سوال" به صورت مفرد کمی ملموس تر باشد چون ریشه تمام سوال هایم یکی است ، آخرش چی میشه؟
سوالی که شاید اگر خوب به آن توجه کنی عجیب درگیر جواب میشوی ، درک و قبول آخری که در آن خوب ها و بدها دسته بندی بشند به اندازه قبول تناسخ سخت است . جست و جو در هر دین و مذهب و مکتبی تو را به فردی بنیان گذار میرساند ، فردی که هر چه می اندیشیدی نمیتوانی میان او و خودت جز در موقیعت و جوی که سایرین بر او میگذاشتند در چیزه دیگری تمیز قائل شوی. اگر برگزیده شده به دست خدا یا خدایانی بود چرا تو او نشده ای یا او تو.
افکار شخصی تو بوی عجیبی میگیرد طوری که در اجتماع هم خطی بویی جا میگذارد. انگار که مرده ای باشی زیر آفتاب سوزان انواع تفکر لاشه ات بیشتر بو میگیرد. بی تفاوت بودن و اعتقاد به بی اعتقادی چیز عجیبی را در دلت زنده میکند که معتقدان آن را به اسم بی قید و بندی میشناسند . هر لحظه با این سوال که چرا این کار را نکنی یا چرا این کار را بکنی رو به رو میشوی. اگر از قدیم مذهبی هم در گوشت فرو رفته باشد تمام آنچه که در آن مذهب نباید بکنی جلوی چشمانت رژه میروند ، بایدها نباید می شوند و نباید ها باید و این تنها به حکم اختیاریست که مثل تنفس ، فقط وقتی به آن فکر کنی معنی پیدا میکند. اصلا مشخص نیست با این کار روی کی را میخواهی کم بکنی که حتی اگر هم شخص خاصی برای کم کردن رویش بود دلیلی برای این کار نبود .
خودکشی ، دیگر کشی ، تجاوز ، شهوت پرستی ، لذت گرایی ، خودآزاری ، ... . انگار که میتوانی با حسی که داری هر چی شوی ، در عین حالی که به هیچ چیز پایبند نیستی میتوانی شهید راه هر مکتبی هم شوی . یک جسم و روح(!) خالی و سفید درست مثل یک نوار خالی که میتوانی هر چیزی در آن بچپانی . دیگر آلت پرستی احمقانه ترین تفکر برایت نمود پیدا نمیکند چون در مرحله ای هستی که میتوانی آلت پرست هم شوی ، و وقتی کم میاری خود را ملزم به انتخابی به ظاهر اختیاری از میان چند نوع تفکر انحصاری شده میکنی ،یا حتی یک انتخاب به واقع شانسی. تو در میان انواع راه ها و تصمیم هایی هستی که هیچ کدام برایت قابل انتخاب نیست که اگر بود دیگر این حس پوچی نبود.
1
خانه ی ما گوشه زیاد دارد ، پر از بیرون رفتگی و تو رفتگی های مهندسی شده ، مهندس خوبی نداشت ، گاهی که دراز میکشم و به گوشه و کنار خانه دقت میکنم کلی زاویه میبینم
آیینه جان ندارد مثل آسمان شهر دودی رنگ و نا امید است
ساختمان های بلندی اطراف خانه ما ساخته اند به طوری که در فاصله دو متری تمام پنجره هایمان دیوار است
با خودم میگویم ، همانطور که دیگران میگویند میتوان با ساده ترین ها لذت برد ، اما من ترجیح میدهم رنج بکشم، ترجیح میدهم متنفر باشم
انگار که مرضی داشته باشم لاعلاج نا امیدم ، چشمانم بی نور شده است ، بدنم ضعیف ، عقلم پریشان ، حالم منزجر ، خمیده و خسته در خاموشی ام
2
چند روز پیش که شنیدم یکی میگفت زندگی فلاکت بار و بی هدفش را هم بسترش را که همسر میخواند نجات داده است ، با خودم گفتم که من هم عجیب به این معجزه ی ازدواج نیاز دارم ، به یک گودال گرم ، خیس و لیز، اما ، من ترجیح میدهم به مهندس خانه مان فکر کنم تا لحظه شماری برای یک خصوصی پر عرق
3
راستی چرا کسی در خصوصی های من شریک نمیشود ، بی هیچ و پیام و نامه ای ، بی هیچ نگاه خاص و معنا داری،
انگار تقصیر خودم است ، تمام حواسم را داده ام به گوشه های خانه مان ، نمیدانم ، شاید هم تقصیر مهندس خانه مان باشد